Η Ανθοκομική Έκθεση Κηφισιάς είναι και παράδοση και συνήθεια. Αποπνέει αυτό το νοσταλγικό άρωμα μιας άλλης εποχής, τουλάχιστον για κάποιους που το ζήσαμε από τα παιδικά μας χρόνια.

Τότε που για να πας στην Κηφισιά από του Γκύζη ήταν εκδρομή.

Τότε που ήταν διασκέδαση να περιδιαβείς τους- σαφώς περισσότερους από σήμερα- ανθισμένους πάγκους με ένα σουβλάκι στο χέρι.

Τότε που ψώνιζες ένα ή δυο φυτά ή και περισσότερα αν είχες και χρήματα και χώρο στην αυλή σου και τα πρόσεχες σαν τα μάτια σου.

Τα έπαιρνες με μεγάλη προσοχή και πρόσεχες μη πληγωθούν στο λεωφορείο, στο δρόμο της επιστροφής.

Και στο σπίτι τα έβαζες δίπλα στα άλλα, τα μεταφύτευες σε πιο μεγάλες γλάστρες και τα καμάρωνες κάθε μέρα.

Ήταν η εποχή που εκτιμούσαμε το κάθε τι που είχε ζωή. Και όχι μόνο.

Ήταν η εποχή που τις τριανταφυλλιές τις ήξερες με την ονομασία τους.

Ακόμα θυμάμαι την αγαπημένη του πατέρα μου, την “πικαντίλι”, μια ευωδιαστή τριανταφυλλιά σε χρώματα πορτοκαλί- κόκκινο που συμβιούσε με πολλές άλλες, με… πάπιες, καρδερίνες και παπαγαλάκια, στην αυλή μας, στη Χαριλάου Τρικούπη.

Ανθισμένες αναμνήσεις…

Μ.Σ.