Κάποτε ήταν στις δόξες του. Τότε που τα ψιλικατζίδικα δεν κινδύνευαν από τα μίνι μάρκετ, τότε που το πακέτο τα τσιγάρα συνδυαζόταν με μια καλημέρα.

Τότε που πελάτες και καταστηματάρχες ήξεραν ο ένας τον άλλο με το μικρό του.

Τότε που έλεγαν και δυο κουβέντες εκτός από “ορίστε” και “ευχαριστώ”.

Σήμερα νωρίς το πρωί ήρθε η μπουλντόζα και το γκρέμισε. Αναμνήσεις και χαλάσματα έγιναν ένα.

Περνάει ο καιρός βλέπετε.

Η κυρά Αναστασία, με το ψιλικατζίδικο στην Ολύμπου και Αγίου Αντωνίου πήρε σύνταξη και το έκλεισε.

Το κράταγε λίγο καιρό για το γιό της. Αλλά δεν είχε πια αρκετή δουλειά για να “βγαίνει”.

“Άνοιξε και το άλλο το μεγάλο,  ούτε το νοίκι δεν βγαίνει“, έλεγε.

Τα μάζεψε κι έφυγε.

Τη θυμάμαι να λέει: “Τι’ ναι αυτά τα πράγματα; Πιο πολλά λεφτά θέλεις να κλείσεις ένα μαγαζί παρά να το ανοίξεις…”.

Μετά έμειναν τα ντουβάρια, η τέντα που νικήθηκε απ’ τον αέρα κι έγινε κουρέλι, η… σκοτεινή πλέον επιγραφή και ένα στεγασμένο κομμάτι που βάζαμε νερό για τα αδέσποτα, να μη το χτυπά ο ήλιος.

Σήμερα έπεσαν κι αυτά.

Αναμνήσεις και χαλάσματα έγιναν ένα…