Το 1999 το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Βριλησσίων, επί δημαρχίας Σταμάτη Λώλα, έκανε την πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα, απ’ όσα γνωρίζω, ιστορική καταγραφή της πόλης εκδίδοντας το λεύκωμα με τίτλο «50 χρόνια στα Βριλήσσια 1949-1999».

Μέσα από πολλές ασπρόμαυρες φωτογραφίες και αρκετές μαρτυρίες επιζώντων, τότε, κατοίκων μαθαίνουμε τα πρώτα βήματα του, σχεδόν, βοσκότοπου, που μέσα σε λίγα χρόνια εξελίχθηκε στο σημερινό ζηλευτό, και με τις αδυναμίες του, προάστιο.

Την επιμέλεια της χρήσιμης αυτής έκδοσης είχε η αρχαιολόγος Αριάδνη Κλωνιζάκη. Στη σελίδα 126 δημοσιεύεται κείμενο με τίτλο «Ο οικισμός αποκτά όνομα: Βριλήσσια» απόσπασμα του οποίου παραθέτω:

«…Όταν ο οικισμός άρχισε πλέον να μορφοποιείται και να οργανώνεται, κρίθηκε πως ήρθε η ώρα να… βαφτιστεί. Έτσι κάπου στα τέλη του 1934 ή αρχές του 1935, άρχισε η αναζήτηση του κατάλληλου ονόματος.

Ο πατέρας γνωριζόταν με τον Παύλο Νιρβάνα. Χωρίς να

είναι φίλοι, τους συνέδεε ίσως το γεγονός πως και οι δύο ήσαν γιατροί. Γιατί, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Πέτρος Αποστολίδης (αυτό ήταν το πραγματικό όνομα του Νιρβάνα) ήταν αρχίατρος στο Ναυτικό. Πιο κατάλληλος ανάδοχος δεν μπορούσε, βέβαια, να βρεθεί .

Έτσι, ο πατέρας ανέλαβε να τον προσκαλέσει (Και να τον μεταφέρει με το αυτοκίνητό του αφού συγκοινωνία δεν υπήρχε).

Κάποιο καλοκαιριάτικο απόβραδο, λοιπόν, όλοι οι οικιστές υποδέχονταν τον πνευματώδη και καλοκάγαθο λογοτέχνη. στην “πλατεία”, κάτω από το μεγάλο πεύκο, που υπήρχε μπροστά στο καφενείο του Μπινιάρη).

Πλατεία, βέβαια, δεν υπήρχε. Αλλά έτσι αποκαλούσαν μια εκτεταμένα αλάνα, καμιά πενηνταριά μέτρα ανατολικά της λεωφόρου Πεντέλης, όπου είχε αποφασισθεί η ανέγερση εκκλησίας.

Πρόθυμος και φιλομειδής, όπως πάντα, ο Νιρβάνας άρχισε τις συζητήσεις με τους οικιστές, προσπαθώντας να αρυσθή (*) κάποια πληροφορία, που θα του έδινε το ερέθισμα και την έμπνευση για την επιλογή της κατάλληλης ονομασίας. Σε κάποια στιγμή ερώτησε:

-Μήπως υπάρχει εδώ γύρω κανένα ποτάμι;

Όλοι οι παρευρισκόμενοι κοιτάχθηκαν απορημένοι και χαμογέλασαν. Γιατί η περιοχή ήταν ολότελα άνυδρη. Κάποιος, όμως, έσπευσε να απαντήσει:

-Και βέβαια υπάρχει! Είναι το ρέμα που κατεβαίνει από την Πεντέλη και φθάνει μέχρι το Χαλάνδρι. Στα παλιά χρόνια ονομαζόταν Βριλησσός.

Το βλέμμα του Νιρβάνα άστραψε:

-Δεν είμαι διόλου βέβαιος, παρατήρησε, πως η πληροφορία που μου δίνετε είναι ιστορικά ορθή . Για κείνο, όμως, που είμαι βέβαιος, είναι πως κατά την αρχαιότητα, τούτο το ευλογημένο βουνό, που βλέπουμε αντίκρυ μας, πριν ονομασθεί Πεντέλη, λεγόταν Βριλησσός**.

Και κατέληξε:

-Βριλήσσια, λοιπόν, ας βαφτίσουμε τον οικισμό σας φίλοι μου!

Έτσι, ο Παύλος Νιρβάνας έγινε ο ανάδοχος των Βριλησσίων.

Το περιστατικό αυτό μου είχε διηγηθεί κάποτε (στα μαύρα χρόνια της Κατοχής όταν υποχρεωτικά κλεισμένοι από νωρίς στα σπίτια μας περνούσαμε τις ώρες μας αναθυμούμενοι παλαιές ιστορίες) ο πατέρας.

Δυστυχώς, η παιδική ηλικία μου, ήμουν τότε μόλις 11 χρονών, δεν επέτρεπε ορθή εκτίμηση της σημασίας αυτής της μαρτυρίας Άφησα, λοιπόν, την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη χωρίς να προσπαθήσω να συγκεντρώσω περισσότερες και πιο συγκεκριμένες πληροφορίες.

Έχει κυλήσει, από τότε, περισσότερο από μισός αιώνας κι έχω πολλές φορές μετανιώσει για την παιδική εκείνη αδιαφορία. Αλλά είναι πολύ αργά πλέον…»

(Από το ανέκδοτο βιβλίο του Κώστα Χατζιώτη «Βριλήσσια, ο ερημότοπος που έγινε πολυάνθρωπος Δήμος»).

ΠΗΓΗ: kanaliena.gr