Μια καλημέρα σε σας και σε μια Κυρία που συνάντησα χθες. Στεκόταν έξω από σούπερ μάρκετ, που πρόσφατα άλλαξε ιδιοκτησία, στα Βριλήσσια.

Γύρω στα 60, γκριζαρισμένο περιποιημένο μαλλί, καθαρή και φροντισμένη, μισοκρυβόταν πίσω από μια κολόνα. Διακριτικά με πλησίασε και μου ζήτησε μια βοήθεια.

Την προσπέρασα, από κεκτημένη ταχύτητα γιατί, δυστυχώς, έχουμε γίνει πέραν του δέοντος καχύποπτοι. Η Κυρία πήγε πάλι πίσω από την κολόνα.

Την παρατήρησα καλύτερα.

Θα μπορούσε να είναι η Κυρία που βγήκε για γλυκό με τα παιδιά και τα εγγόνια της. Η Κυρία που προσέχει τα παιδιά μας. Η Κυρία που βγήκε για ψώνια. Η Κυρία που πάει για τσάι με τις φίλες της. Η Κυρία που μένει δίπλα μας…

Την πλησίασα, με ντροπή είναι η αλήθεια και της έδωσα κάτι, προσπαθώντας να μη την κοιτάξω στα μάτια.

Στ’ αλήθεια δεν ξέρω ποιος ντρεπόταν περισσότερο εκείνη την αμήχανη στιγμή. Η Κυρία αυτή ή εγώ;

Μου ψιθύρισε “Ευχαριστώ κύριε και συγγνώμη”. Τίποτα άλλο.

Αυθόρμητα της ζήτησα εγώ συγγνώμη. Μάλλον για λογαριασμό άλλων…

Μ.Σ.