Χθες, Κυριακή απόγευμα, στην Πεντέλη, βρέθηκα μπροστά σε ένα περιστατικό από αυτά, που δυστυχώς, γίνονται κατά χιλιάδες στους ελληνικούς δρόμους.

Ενώ επέστρεφα από την αποστολή να ταΐσω τα πολλά γατάκια που φιλοξενεί στον κήπο του φιλικό μου ζευγάρι, είδα ξαπλωμένη στη μέση του δρόμου μια μαύρη γατούλα.

Βρισκόταν στην κεντρική λεωφόρο της Πεντέλης λίγο πιο πάνω από τη διασταύρωση για τη Νέα Πεντέλη. Δυο αγόρια, έφηβοι, ήταν μπροστά του για να το προφυλάξουν από τα διερχόμενα αυτοκίνητα.

Σταμάτησα το αυτοκίνητο στην άκρη, πήγα και το πήρα και το ακούμπησα στο πεζοδρόμιο. Το γατάκι ανέπνεε με δυσκολία και δεν κουνιόταν.

«Δεν το κουνήσαμε γιατί μπορεί να έχει σπάσει η σπονδυλική του στήλη και ίσως δεν πρέπει» μου είπαν τα παιδιά.

«Ναι αλλά θα περάσουν κι άλλα αυτοκίνητα από πάνω του άμα το αφήσουμε» τους απάντησα.

Μου είπαν ότι το χτύπησε αυτοκίνητο και… φυσικά δεν σταμάτησε.

Πήρα τηλέφωνο τον κτηνίατρο που ξέρω στην περιοχή αλλά ήταν πολύ μακριά από το ιατρείο του.

Κατόπιν επικοινώνησα με τους «Φίλους Ζώων Χαλανδρίου» αφού βρήκα το τηλέφωνό τους στη σελίδα τους στο facebook. Αν και Κυριακή απάντησε αμέσως μια ευγενική κυρία, της είπα το περιστατικό και πράγματι έκανε ότι μπορούσε και άμεσα για να βρει που να το πάω για ιατρική φροντίδα. Την ευχαριστώ πολύ. Δυστυχώς όμως η γατούλα δεν τα κατάφερε…

Ευχαριστώ πολύ, εξ’ ονόματος της κοινωνίας, τα παιδιά που προσπάθησαν να τη βοηθήσουν. Υπάρχει ελπίδα…

Γιατί το έγραψα αυτό;

Γιατί ίσως κάποιος την περιμένει στην αυλή του να την ταΐσει.

Γιατί ίσως κάποιος το διαβάσει και την επόμενη φορά που θα βρεθεί κάποιο γατάκι κάτω από τις ρόδες του, σταματήσει  και τρέξει για βοήθεια μπας και το σώσει.

Γιατί…